پایتخت شور و شعور حسینی غرق در جشن و شادمانی

به گزارش موج رسا; همزمان با سالروز میلاد باسعادت و پر خیر و برکت امام علی (ع)، آیین‌های مردمی جشن در سراسر استان زنجان برگزار شده است.

آذین بندی و چراغانی معابر و اماکن عمومی و دولتی، مساجد، تکایا و بقاع متبرکه و برپایی مولودی خوانی و پخش نذورات از برنامه‌های این عید خجسته در نزد زنجانی هاست.

بسیاری از زوج‌ های جوان زنجانی نیز  امروز را به عنوان اولین روز زندگی مشترکشان  برگزیده اند  تا زندگیشان زیر سایه اهل بیت استحکام بگیرد.

همزمان با میلاد مسعود حضرت علی (ع) و روز پدر، پایتخت شور و شعور حسینی جشن های میلاد را برگزار می کند.

از دیشب جشن های میلاد در سراسر استان زنجان در تکایا، بقاع متبرکه، حسینیه ها و مساجد برگزار شده است.

امروز نیز جشن میلاد در محل کانون شیفتگان مولا علی(ع)، در مسجد چهارده معصوم واقع در خیابان درمانگاه، برگزار می شود.

همچنین همه ساله به مناسبت روز پدر جشن پدران آسمانی با حضور فرزندان شهدا در استان زنجان برگزار می شود.   

*برگزاری جشن مولودی خوانی در حسینیه اعظم زنجان

همچنین با فرارسیدن ایام ولادت با سر سعادت مولی الموحدین امیرالمومنین، یعسوب الدین حضرت علی (ع) مراسم جشن و مولودی خوانی در حسینیه اعظم زنجان برگزار شد.

همچنین همزمان با شب ولادت حضرت علی(ع) در حسینیه اعظم زنجان مراسم نغمه سرائی برگزار شد.

*  13رجب

سیزدهمین روز از ماه رجب با سالروز میلاد امام بزرگ انسانیت، حضرت امام علی (ع) مصادف است، ویژگی منحصر به فرد این امام بزرگوار تنها در شخصیت و رفتار ویژه اش خلاصه نمی شو، بلکه روایت ولادت ایشان نیز متفاوت از همه انسان های دیگر است.

علی ابن ابیطالب، امام اول تشیع و داماد، پسرعمو و برادر دینی پیامبر اکرم (ص) است، کنیه اش "ابوالحسن" و القاب مختلفی همچون امیر المومنین دارد، بنا به نوشته مورخین، امام على (ع) در روز جمعه 13 رجب سال سى‌‏ام عام الفیل و در خانه‌ی خدا متولد شدند.

پدر آن حضرت ابوطالب فرزند عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف و مادرشان هم فاطمه دختر اسد بن هاشم بود، بنابراین امام على(ع) از هر دو طرف هاشمى نسب است.

مادر این حضرت علی (ع) ، خدا پرست بوده و با دین حنیف ابراهیم زندگى می‌کرد و پیوسته به درگاه خدا مناجات کرده و تقاضا می‌نمود که وضع این حمل را بر او آسان گرداند.

فاطمه بنت اسد، مادر امیر المؤمنین(ع)، در حالی که هنگام تولد فرزندش فرا رسیده بود به زیارت خانه‌ی خدا رفت و گفت،" خدایا من به تو و به آن چه از رسولان و کتاب‌ها از جانب تو آمده‏اند ایمان دارم و سخن جدم ابراهیم خلیل را تصدیق می‌کنم و اوست که این بیت عتیق را بنا نهاده است، به حق آن که این خانه را ساخته و به حق مولودى که در شکم من است ولادت او را بر من آسان گردان."

در این هنگام به فرمان خدا، دیوارهای خانه‌ی خدا "کعبه" ، شکافت و فاطمه به درون خانه رفت و دیوار به هم بر آمد، فاطمه پس از سه روز بیرون آمد و در حالی که امیرالمؤمنین(ع) را در بغل داشت، گفت، من به خانه خدا وارد شدم و از میوه‏هاى بهشتى و بار و برگ آنها خوردم و چون خواستم بیرون آیم هاتفى ندا کرد: "اى فاطمه نام او را على بگذار که او على است و خداوند على الاعلى می‌فرماید، من نام او را از نام خود گرفتم و به ادب خود تأدیب‌اش کردم و او را به غامض علم خود آگاه گردانیدم و اوست که بت‌ها را در خانه من می‌شکند و اوست که در بام خانه‏ام اذان می‌گوید و مرا تقدیس و پرستش می‌نماید.

در بعضى روایات آمده است که فاطمه بنت اسد پس از وضع حمل، پیش از آن که به دستور نداى غیبى، نام علی را برای آن حضرت برگزیند، نام وی را حیدر انتخاب کرده بود و چون نام آن حضرت على گذاشته شد، "حیدر" یکی از القاب آن حضرت گردید.

از دیگر القاب مشهور آن حضرت ،" اسدالله، مرتضى، امیرالمؤمنین و اخو رسول‌الله" بوده و کنیه‌های ایشان نیز "ابوالحسن و ابوتراب" است.

نهج البلاغه، کتابی است که آن را سید رضی، از علمای شیعه در قرن سوم، گردآوری کرده است، نهج البلاغه به معنای راه و روشِ شیوایی گفتار و رسایی کلام است.

این کتاب، مجموعه خطبه ها، نامه ها و کلمات به یادگار مانده از مولای متقیان، امیرمؤمنان، علی(ع) است، نهج البلاغه به سه بخش تقسیم می شود، خطبه ها، مجموعه سخنرانی ها و خطابه های دل نشین و آتشینی است که امام در منابر، مساجد، میدان های نبرد و یا در مسافرت ها بیان و در آنها مردم را ضمن پند و اندرز، با موضوع های دینی آشنا کرده است و یا به جهاد با منافقان و دشمنان اسلام دعوت می کند.

نامه ها یا رسائل، مجموعه نامه هایی است که امام به دوستان، دشمنان، استانداران، فرماندهان نظامی و دیگران می نوشت و همچنین، عهدنامه ها و وصایای آن حضرت در این بخش آمده است.

کلمات قصار، جمله های زیبای حکمت آمیز امام علی(ع) است که برخی از آنها را حضرت در پاسخ به پرسش هایی بیان کرده است.

نهج البلاغه مانند گفته های حکیمی نیست که دور از غوغای زندگی و واقعیت ها و مسائل گوناگون مطرح در یک جامعه، معارف اسلامی را بیان می کند، بلکه مجموعه سخنان انسانی است که اداره یک جامعه عظیم و بار امانت الهی را بر دوش خود احساس می کند.//ن